تو همون خورشیدی هستی که یه روز فصل زمستون

                                                                    رختشو از اسمون بست و غروب کرد تو دلامون

تو همون نسیمی هستی که توی دلم نشستی  

                                                                  ولی زود رفتی و پشتت همه ی درا رو بستی

چه فصل عزیزی بود فصلی که ما دعا می کردیم

                                                                خدا رو از اسمون روزی سه بار صدا می کردیم

روی گلبرگ نگاهت دونه دونه می نوشتم

                                                               خدایا چشم نخوره اون که همش اونه بهشتم

واسه خوشبختی تو با شمعدونامون نذر می کردم

                                                               چشمای پنجره خیس بود اما من گریه می کردم

این روزا چشمای مریم بد جوری دلش گرفته

                                                              و دل گلای مریم بوی گند غم گرفته

چی میشد روزی که رفتی پشتتو نگاه میکردی

                                                               یه تصویر از اون نگاهت  تو دل من جا میکردی

بچه هایی که سر از شعر در میارن ببخشن چون من نه شاعرم نه از ادبیات سر در میارم